Παιδεία στο σταυροδρόμι των αλλαγών.

του Αλεξάνδρου Καζαντζή, εκπαιδευτικού – νομικού- πολιτευτής Ν.Δ

Αφού αυτή τη στιγμή επιχειρείται η αναμόρφωση  του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι ώρα για ριζικές αλλαγές που τις έχει ανάγκη το ελληνικό δημόσιο σχολείο, που θα έχει ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση και την πραγματική παροχή παιδείας ,προς όφελος του ελληνικού λαού .

Πάνω  από 25  χρόνια ισχύουν οι νόμοι 1268/82 νόμος πλαίσιο περί ΑΕΙ-ΤΕΙ, και 1566/85 περί Γενικής  Εκπαίδευσης που συντάχθηκαν με το πνεύμα της εποχής, αλλά από τότε μεσολάβησαν τόσα πολλά που σε ελάχιστα πεδία έγιναν τροπολογίες. Η καλή διοικητική δομή σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης αποτελεί και τη βάση της καλής λειτουργίας όλου του συστήματος που οδηγεί στην επιτυχή παροχή  ποιοτικής παιδείας.

Θεωρώ ότι εάν δεν σταματήσουν οι κομματικές επιλογές και δεν κοπούν οι κομματικές παραφυάδες και δεν αλλάξει το σύστημα των επί θητεία  διοικούντων δεν πρόκειται κανένα σύστημα να αποδώσει. Οι διοικούντες την εκπαίδευση δεν είναι κυβερνητικά όργανα αλλά δημόσιοι λειτουργοί και εκτελούν κρατικές εντολές για την καλύτερη λειτουργία των σχολείων. Προτείνεται λοιπόν, η μονιμότητα των στελεχών της εκπαίδευσης με συνεχή όμως αξιολόγηση για την καταλληλότητά τους.

Από το μένος του εκδημοκρατισμού πέσαμε στον αντίποδα της ακραίας χαλάρωσης γιατί έτσι μας βόλευε. Ο «κακός επιθεωρητής» έπρεπε να αλλάξει ως θεσμός, αλλά απορώ πως λειτουργεί στις ευρωπαϊκές χώρες και δεν τον απορρίπτουν. Σήμερα τα επί θητεία διοικητικά όργανα αφενός δεν αισθάνονται ασφαλείς γιατί νοιώθουν προσωρινοί, αφετέρου δεν εισακούονται από τους υφισταμένους επίσης γιατί τους θεωρούν προσωρινούς, αλλά το σπουδαιότερο αυτή η ανασφάλεια δεν τους επιτρέπει να κάνουν λειτουργικό προγραμματισμό.

Εμείς σπάσαμε το θεσμό του επιθεωρητή στα δύο και καθιερώσαμε τον διοικητικό προϊστάμενο και τον σχολικό σύμβουλο. Βλέποντας τα αποτελέσματα ύστερα από 26 χρόνια μήπως πρέπει να  προβληματιστούμε στο ότι τα καταφέραμε τελικά επί 30 χρόνια, να μην έχουμε αξιολόγηση ούτε του εκπαιδευτικού ούτε του εκπαιδευτικού έργου και η παιδεία στο έλεος του θεού και στη φιλοπατρία των εκπαιδευτικών. Γι’ αυτό σήμερα μας κράζει ο εκπρόσωπος του ΟΟΣΑ για τα χάλια της παιδείας μας .

 Επιλογές εκπαιδευτικών για τις θέσεις ευθύνης αναγνωρισμένου κύρους και υψηλού μορφωτικού επίπεδου με επαρκή γνώση στα θέματα παιδείας και με αυστηρές γραπτές εξετάσεις και κρινόμενοι συνεχώς πιστεύω ότι θα έδιναν το καλύτερο. Προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν σημαντικό αν λειτουργούσε ετήσια Σχολή στελεχών εκπαίδευσης, ώστε από τους αποφοίτους της να προκύπτουν τα μελλοντικά όργανα διοίκησης .

Στην ανώτατη εκπαίδευση το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα ενός διαρκούς διαλόγου για τη βελτίωση της λειτουργίας των Πανεπιστημίων.

Οι πανεπιστημιακοί τονίζουν μεταξύ άλλων «την αντίθεσή τους με το νόμο, γιατί αποδομεί το δημόσιο Πανεπιστήμιο, εγείρει κρίσιμα θέματα αντισυνταγματικότητας, όσον αφορά στην αυτοδιοίκηση, στην ελεύθερη δημοκρατική και ακαδημαϊκή λειτουργία του, αποστερεί από δημόσιους πόρους την εκπαίδευση, την έρευνα και τη φοιτητική μέριμνα, διαγράφει φοιτητές που αγωνίζονται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, υποβαθμίζει τις σπουδές και τα διπλώματα που απονέμονται, και καταργεί το πανεπιστημιακό άσυλο».

Τελικά «ο νόμος έχει προκαλέσει αναστάτωση, έχει τεράστιες αδυναμίες, συντάχθηκε πρόχειρα, αβασάνιστα, για να ψηφιστεί το καλοκαίρι και  είναι ανεφάρμοστος, και άλλα πολλά ακούστηκαν .

Κάπως  έτσι έγινε και ο νόμος 815/78 που τελικά αποσύρθηκε γιατί δεν έγινε αποδεκτός από το φοιτητικό κίνημα. Ακολούθησε ο νόμος 1268/82 που παρ’ όλες τις αδυναμίες του άντεξε ως σήμερα ενώ από όλους τους χώρους ακούγεται η απαίτηση για έναν εκσυγχρονισμό των πανεπιστημίων, και διερωτώμαι στα 25 περίπου χρόνια γιατί δεν λειτούργησε ο διάλογος ώστε να είχε μια επιτυχή κατάληξη. Εκείνο που είναι πρωτοφανές και περίεργο είναι ο τρόπος εκλογής των πρυτανικών αρχών που γεννά πολλά ερωτηματικά. Δηλαδή οι πανεπιστημιακοί δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους; Και από την υπάρχουσα σημερινή κατάσταση βρισκόμαστε φοβούμαι σε ατραπούς. Δανείζομαι τον τίτλο και τους υπότιτλους από το «Βήμα της Κυριακής» 6-11-11 και εκπλήσσομαι αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα. Σημειώνονται λοιπόν τα παρακάτω:

Οι μνηστήρες για τις πρυτανείες

 Άρχισαν τα παζάρια, οι υποσχέσεις και η διαμόρφωση συσχετισμών από... γνωστούς υποψηφίους. «Άλωση» των διοικήσεων των ΑΕΙ ετοιμάζουν τα κόμματα, στην πόρτα επιχειρηματίες, μητροπολίτες και πολιτικοί.

Όποιος διαβάσει αυτές τις λίγες λέξεις θα αντιληφθεί εύκολα περί τίνος πρόκειται. Αυτό ήταν το έλλειμμα μας; Τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί οι άσχετοι με την παιδεία και μάλιστα τα κόμματα. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας.