Ο βασιλιάς

Εδώ, όπως κάθομαι στη χώρα μου, αιώνιος βασιλιάς,

γνωρίζω τη σκληρή μοίρα της πέτρας, την πίκρα του θανάτου...

 ...Και δρασκελώ τα περάσματα, παγίδες που μού ’χουνε στήσει,

με τη σοφία που μου χάρισε η πρώτη μου νιότη!

Ήταν, θυμάμαι τότε, όλα ωραία, καθώς ντυμένος την κόκκινη

χλαμύδα μου, με προσκυνούσε ο λαός και χαιρόμουν

τις όμορφες κοπέλες…

Γνώρισα πολλά και έδινα συμβουλές

στον καθένα που με επισκεπτόταν.

Και έτσι, πάλι, κραταιός όπως πρώτα,

θα δρασκελίσω το κατώφλι της χαράς,

που θα μας φέρει όλους πιο κοντά…

Ας ήτανε, Θεέ μου, να λάμψει ξανά ο ήλιος του απομεσήμερου!

Νικόλαος Πεστηλματζής