Επίκληση

Λυπηθείτε τους τρελούς, τις κατασπαραγμένες καρδιές μας,

τα χέρια μας που τρέμουν…

Στης κοινωνίας τη ζούγκλα, τα’ αθώα πρόβατα είμαστε,

που οι λύκοι τα σπαράζουν...

Στης τρικυμίας τη θάλασσα, το λάφυρο του ανέμου…

- Μη μας πετροβολάτε. Μη μας φυλακίζετε!

Ελεύθερη ας είναι η ανάσα μας

στου ουρανού την κτίση,

λυτά τα χέρια μας

κάτω απ’ το βλέμμα του Θεού.

Ήρεμοι ας χαιρόμαστε όλοι, κάθε Άνοιξη,

τα ανθισμένα μπαλκόνια της γειτονιάς,

- το τραγούδι των κοριτσιών, κάλεσμα ερωτικό -

το δείλι στ’ ακρογιάλι το καλοκαίρι

αγκαλιά με την κιθάρα!

Κι ας κουρνιάζουμε τον χειμώνα ξέγνοιαστοι στη φωλιά μας

δίπλα στο τζάκι…

- Δώστε μας το δικαίωμα, στους χειμώνες της ψυχής μας,

να μπορεί να καταλαγιάσει η καταιγίδα του μυαλού!

Ποιος ξέρει σε τι άθλια υπόγεια, σε δωμάτια με τοίχους λερούς,

σε μέρη απαγορευμένα για τους πολλούς,

ξόδεψε τη νιότη του καθένας από μας.

Και ποιες ανίερες Κυριακές, ποιες πληγωμένες γιορτές,

μας έχουνε στοιχειώσει…

Καρδιά μου αναστήσου και χόρεψε,

κρυφέ μου καημέ,

μυστικέ μου πόθε.

- Ελάτε, όλοι μαζί, να ξορκίσουμε το κακό!

Ένας από σας είμαι κι εγώ.

Σαν και σας είμαστε κόσμε…

Νικόλαος Πεστηλματζής