Σύλλογοι (φοιτητικοί) υπό διάλυση!

Ατονεί ο παλμός των φοιτητών

Υποχρηματοδότηση στο πανεπιστήμιο, Συμβούλια Διοίκησης, νόμος Διαμαντοπούλου, αναδιάρθρωση της παιδείας.

Εδώ και έναν χρόνο στα πανεπιστήμια έχει ξεσπάσει μια θύελλα αντιδράσεων για τον νόμο-πλαίσιο, πρώτα για να αποφευχθεί η ψήφιση του, και την περίοδο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου ένα κύμα καταλήψεων...

...για την μη εφαρμογή του.

Όπως σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας έτσι και στην Κομοτηνή, η φοιτητική κοινότητα αντέδρασε απέναντι σε αυτές τις αλλαγές που ουσιαστικά καταργούν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας.

Από τότε όμως μέχρι σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει πολύ. Φτάνουμε πριν από δυο μήνες στις εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης, οι οποίες λόγω της αντίδρασης των φοιτητών δε πραγματοποιήθηκαν πουθενά, με φοιτητές να πιέζουν με κάθε τρόπο, ακόμη και παίρνοντας τις κάλπες σε κάποια ιδρύματα. Και ενώ σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη επικρατεί αναβρασμός με χιλιάδες φοιτητές στους δρόμους, η κατάσταση στην Κομοτηνή είναι κάπως διαφορετική. Οι  σύλλογοι δεν πραγματοποιούν γενικές συνελεύσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ληφθεί καμία απόφαση, και κάθε προσπάθεια συσπείρωσης-ενημέρωσης του κόσμου να πέφτει στο κενό. Ένας από τους πιο ζωντανούς συλλόγους της πόλης, ο Σ.Φ. Νομικής έχει να κάνει συνέλευση εδώ και τέσσερις μήνες, και την προηγούμενη εβδομάδα μη έχοντας απαρτία αναβλήθηκε πάλι. Το ίδιο συνέβη και στο σύλλογο του ΔΟΣΑ και της Φιλολογίας, και όσο για τις κάτω σχολές ούτε λόγος.

Ακόμα και ο σύλλογος των οικότροφων φοιτητών που συχνά λειτουργούσε ως πυροκροτητής στις κινητοποιήσεις (όπως το 2006 για το άρθρο 16 και πέρσι τον Δεκέμβριο με την απόπειρα διαχωρισμού των φοιτητών), δεν κατάφερε χθες το βράδυ να πραγματοποιήσει γενική συνέλευση και πάλι λόγω έλλειψης απαρτίας. Η λογική της ανάθεσης («οκ ας τα κάνουν οι άλλοι για μας»), σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών και την οικονομική κρίση, έχει οδηγήσει τους φοιτητές, το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, σε αδράνεια, παράδοση, με μόνη τη σκέψη «να τελειώσουμε γρήγορα μην μας πιάσουν οι αλλαγές».

Το γεγονός ότι μπορεί να μην επηρεάσουν όμως κάποιον ως φοιτητή, δεν σημαίνει ότι δεν θα του προκαλέσουν προβλήματα ως αυριανού εργαζομένου. Η κατάσταση στην κοινωνία δεν διορθώνεται με ατομικιστική προσέγγιση και τυφλή υπακοή σε παρατάξεις, ούτε με το ανταγωνίζεται ο ένας τον άλλον.

Τη στιγμή που διακυβεύονται τόσα πολλά, η μόνη λύση είναι συλλογικά οι φοιτητές να παλέψουν για τα δικαιώματά τους, γιατί κανένας δε θα το κάνει για αυτούς.

Α.Ρ.